...μια φορά κι΄ έναν καιρό, κάπου στο Μάϊο του 2003, είχε γραφτεί ένα από τα τελευταία editorials για "τα εν οικω εν δήμω".
εάν μπείτε στον κόπο να το διαβάσετε, θα δείτε πόσο ανησυχητικά ίδια παραμένουν τα πράγματα...
να σας θυμήσω ότι το Pireas 2003, είχε αναβληθεί λόγω SARS.
quote
Να λοιπόν που ζούμε έναν εφιάλτη.
Και το όνομα αυτού SARS.
Προσωπικά δεν φοβάμαι μήπως προσβληθώ από τον υιό.
Οδηγώ μηχανή, κυκλοφορώ στους δρόμους μας, δεν κλειδώνομαι στο σπίτι τα Σαββατοκύριακα ….
Είμαι λοιπόν - από αυτήν την άποψη – άτομο υψηλού κινδύνου.
Τι να μου κάνει ο SARS;
Τι να μας κάνει ο SARS;
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η άτυπη πνευμονία είναι πλέον διάσημη. Σήμερα, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, σε ένα Ελληνικό νοσοκομείο στο οποίο κάθε ώρα πιθανόν και ένας συνάνθρωπός μας να πεθαίνει, νοσηλεύεται μία κοπέλα η οποία ενδεχομένως έχει προσβληθεί από τον υιό. Ο θάνατος δεν αποτελεί είδηση. Όσοι πεθαίνουν από καρδιά, από ανεύρυσμα, κλπ. δεν συγκινούν παρά τους συγγενείς τους. Το συγκεκριμένο όμως νοσοκομείο το οποίο φιλοξενεί το πιθανό κρούσμα SARS γέμισε δημοσιογράφους οι οποίοι ¨συγκινημένοι και συγκλονισμένοι¨ παρακολουθούν την πορεία της υγείας κάποιας κοπέλας η οποία ίσως να έχει προσβληθεί από τον SARS.
Το πρώτο πιθανό θύμα στην χώρα μας.
Ο υιός έχει πλέον τα προσόντα να μας φοβίσει εκ του σύνεγγυς.
Η μάλλον να μας τρομοκρατήσει.
Στο ενεργητικό του έχει λίγα θύματα για την ώρα αλλά έχει δυνατότητες.
Είναι προικισμένος με ¨δημοσιότητα¨. Είναι το ¨αγαπημένο¨ παιδί των media.
Πιστεύω όμως – και αυτό αποτελεί προσωπική και μόνον γνώμη για την οποία πιθανόν να μετανοήσω σύντομα – ότι ο υιός έχει μεγαλύτερες δυνατότητες δημιουργίας θυμάτων στον κόσμο της οικονομίας, του τουρισμού και της πολιτικής παρά στον κόσμο τον ιατρικό.
Φαντάζομαι τις άδειες παραλίες της Σαντορίνης το φετινό καλοκαίρι και αρρωσταίνω. Φαντάζομαι τις πιθανές επιπτώσεις στην Ολυμπιάδα και νιώθω να ανεβαίνει ο πυρετός. Φαντάζομαι Ολυμπιακούς αγώνες με άδειες κερκίδες και νιώθω δύσπνοια. Φαντάζομαι τον δείκτη της ανεργίας και τις ακάλυπτες επιταγές όσων ασχολούνται με τον τουρισμό και ιδρώνω.
Τα συμπτώματα του υιού με κυριεύουν αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει κανένα νοσοκομείο, κανένα φάρμακο.
Και με την ναυτιλία τι γίνεται;
Τα πλοία μας θα μπορούν να επισκέπτονται τα λιμάνια της Κίνας;
Οι επισκευαστικές μονάδες;
Τα νεόκτιστα πλοία;
Ποιες οδηγίες θα πρέπει να αναμένουμε;
Ποιες απαγορεύσεις και ποιες συνέπειες;
Ποια μέτρα θα πρέπει να πάρουμε από μόνοι μας;
Το πρώτο ¨ναυτιλιακό¨ θύμα του υιού, λέγεται Πειραιάς 2003.
Με όσο κέφι ξεκίνησε η φετινή διοργάνωση τόσο άδοξα έληξε ……
¨Η παράστασις αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας …..¨
Ποιους φοβόμαστε; Τους Κινέζους; Κατ΄ αναλογία έχουν ίσως τα λιγότερα θύματα στον κόσμο. Τους Καναδούς; Μήπως τους Αμερικάνους;
Τελικά δεν πρόκειται να πλένω τα χέρια μου κάθε 2 λεπτά. Δεν πρόκειται να προσέχω μην τυχόν και αναπνεύσω τον μολυσμένο υιό. Θα συνεχίσω να χαιρετώ τους φίλους και τους γνωστούς δια χειραψίας. Δεν σκοπεύω να βάλω ιατρική μάσκα….. Ο υιός, στον βαθμό που μπορεί, με έχει μολύνει ήδη. Όλους μας έχει μολύνει.
Εάν καταφέρει μάλιστα να εξελιχθεί και να γίνει και πραγματικό ιατρικό πρόβλημα – πράγμα το οποίο βέβαια απεύχομαι – τότε θα τον φοβηθώ αληθινά και πάλι όμως δεν θα γίνω υπερβολικός, ούτε ρατσιστής. Απλώς προσεκτικός.
Για την ώρα σκοπεύω μόνον να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ ένα κόσμο άλλο. Καλύτερο. Καθώς θα έλεγε ο ποιητής, ΄ θα κατεβάσω την μαύρην ομπόλια για να πάψει κι΄ ο νους με τα μάτια να βλέπει΄
Επί τη ευκαιρία.
Ο Οσάμα Μπίν Λάντεν δεν βρέθηκε ακόμα, ο Σαντάμ Χουσείν άφαντος, ……. και η αιτία για την άνοδο της ναυλαγοράς άγνωστη και αυτή.
Ο ευρών αμοιφθήσεται!
unquote
άντε και καλές επαναλήψεις μας εύχομαι...
Τομάζο Παγώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου